In juli 2014 werd boven de Oekraïne een vlucht neergehaald van Malaysia Airlines (MH17) met bijna 300 doden, waarvan het merendeel Nederlanders. Na deze ramp werd vrij snel richting de seperatisten in de Oekraïne en Rusland gewezen, vanwege een uit Rusland afkomstige Buk-raket die zou zijn gebruikt. We laten allerlei theorieën hierover nu rusten over de oorzaak, maar voor mij staat wel vast dat de seperatisten nog Rusland er militair belang bij zouden hebben om een vliegtuig met vakantiegangers uit de lucht te schieten. Wie er wel belang bij kan hebben is Oekraïne zelf die de wereldopinie ten opzichte van Rusland en de aan Rusland verwante seperatisten negatief zou kunnen beïnvloeden. Overigens vind ik dat de luchtvaartmaatschappij die toch over de Oekraïne vloog, ondanks het feit dat het oorlogsgebied was en in de periode ervoor ook al op grote hoogte vliegtuigen uit de lucht waren geschoten, er veel te goed van af komt. Maar dat terzijde.

Toen onlangs in het nieuws bekend werd gemaakt dat tijdens een militaire missie in Irak waar Nederland aan deelnam in 2015 minstens 70 burgerdoden zijn gevallen bij een aanval door een F16 moest ik terugdenken aan MH17. De vele burgerdoden bij de aanval in Irak wordt als een vergissing gezien. Er wordt van te voren nauwkeurig gekeken wat het effect is van een militaire aanval, men kan dit zelfs simuleren. Burgerdoden wil men zoveel mogelijk voorkomen. Men dacht een militair doel te treffen, maar er bleek meer munitie te liggen dan gedacht, met als gevolg de verwoesting van een woonwijk en minstens 70 burgerdoden.

Als we MH17 met de vele burgerdoden vergelijken met de Nederlandse militaire aanval op een militair doel van Islamitische Staat dan zijn er naast verschillen ook een aantal overeenkomsten. In beide gevallen betreft het een ramp met veel burgerdoden waarbij sprake is van doofpot politiek. Nederland en Oekraïne (en vele andere landen) wezen bij MH17 vrij snel met de beschuldigende vinger naar Rusland, er volgden internationale sancties, en men verweet Rusland niet mee te werken en zaken in de doofpot te stoppen. In beide gevallen betreft het burgerdoden die vallen tijdens een militair conflict waarbij landen zaken verbergen voor de publieke opinie.
Wat zien we nu?
Nederland heeft jarenlang de gevolgen van deze aanval in Irak verzwegen en nu pas moet men in de openbaarheid treden. Tijdens een recent kamerdebat zei minister Bijleveld (defensie) dat diverse ministeries op de hoogte waren, waaronder het ministerie van Algemene Zaken van minister-president Mark Rutte. Rutte zelf zegt in persconferenties zich niets te kunnen herinneren, want het is al 4 jaar geleden, en lijdt ineens aan geheugen verlies. We zien dit bij meer bewindspersonen die in het nauw komen en ineens aan collectief geheugenverlies lijden, zoals bij het proces tegen Geert Wilders. Voormalig minister Opstelten weet zich niets meer te herinneren over inmenging in het proces vanuit het ministerie van Justitie. Hij wist zich ook niets meer te herinneren over het kwijtgeraakte bonnetje in een schikkingszaak met een crimineel.

Het is allemaal leugen en bedrog in het politieke bedrijf. Nederland beschuldigt wel Rusland van alles en nog wat, maar ze stoppen zelf dit soort zaken in de doofpot. Rutte wilde de onderste steen boven na de ramp met MH17, en zal nu zelf met de burgerdoden in Irak met de onderste steen boven moeten komen. Het zou wel eens kunnen zijn dat Nederland in 2015 er geen belang bij had om openheid van zaken te geven over de vele burgerdoden na die bewuste militaire aanval, met MH17 nog zo vers in het geheugen. Want dan zou het verwijt wat men maakte richting Rusland en de seperatisten wel eens als een boemerang op hun eigen hoofd kunnen terugkeren. Nederland heeft zoals zo vaak een flinke partij boter op het hoofd. De doofpot lijkt een geëigende methode om toe te passen, maar zoals het bekende spreekwoord zegt: al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel. Nederland kan beter de hand in eigen boezem steken en de verwijten aan het adres van Rusland staken, de sancties tegen Rusland opheffen en werken aan de normalisatie van de betrekkingen. We denken altijd het braafste jongetje van de klas te zijn, maar zijn het geenszins.

M.G. van der Hoeven

Ga naar home pagina "Het gekrookte riet"